Forum visiteurs
NEWT (Naked European Walking Tour) 2011
Bloot wandelen in de Alpen (Ton Reukers)
Sources : http://www.nfn.nl/mensen/blogs/bloot_wandelen_in_de_alpen_ton_reukers_blog_281;jsessionid=2E39A43C358B2D52B3AC85D50931BF82
“Ze zijn net zo verbaasd als wij, maar over het algemeen slagen ze erin om hun ogen op de weg houden en niet tegen ons aan te rijden.”
Bijna een jaar speel ik al met het idee om mee te gaan met de Naked European Walking Tour (NEWT), maar lang was het voor mij onzeker of ik mee kon. Normaal nemen de wandelaars kampeergerei mee op de rug, maar dit jaar - voor het eerst in de geschiedenis van NEWT - huurt initiatiefnemer Richard Foley een alpenchalet dicht bij een skigebied.
Het spreekt een groot internationaal gezelschap aan en ook ik besluit mee te gaan. We zijn in totaal met 23 mensen en komen voornamelijk uit Europa; de jongste 39 is jaar en komt uit Duitsland, de twee oudsten zijn rond de 80 en komen uit Nieuw-Zeeland. Daarnaast zijn er deelnemers uit België, Engeland, Frankrijk, Italië en vier deelnemers uit Nederland. We koken om beurten, zoals een Indonesische rijsttafel, een vegetarische maaltijd en spaghetti. De boodschappen worden uit een gemeenschappelijke pot betaald.
Vijf en een halve wandeldag staan er gepland, van zondag tot vrijdag, afwisselend lange en gemakkelijke dagen. Na een korte wandeling op zondagmiddag is er "s maandag een wandeling van negen uur, 18 km lang, met 1000 meter hoogteverschil. Het is een route waarbij je ook je handen nogal eens moet gebruiken. Richards hond Polly (een soort herdershond) vindt het prachtig en legt minstens drie keer onze afstand af, met verkennen en het terugbrengen van stokken. Op de lange dagen draagt Polly in haar rugzak zelf haar water en voer.
De volgende dag parkeren wij na een korte rit uit het dorp de auto"s en gaan om 10:00 uur op weg. Het pad begint onder de bomen en wij trekken al snel onze kleding uit. Een lange zigzaggende route gaat hoger en hoger, soms over een open plek met warme zonneschijn, soms gewoon gestaag onder de bomen. Er zijn periodes van blij gepraat in een veelsoortige mix van talen gevolgd door periodes van stilte, meestal op de steilere stukken. Zelden komen wij iemand tegen, maar als het pad langzaam afvlakt en verbreedt, stuiten we op een paar mountainbikers. Ze zijn net zo verbaasd als wij, maar over het algemeen slagen ze erin om hun ogen op de weg houden en niet tegen ons aan te rijden.
Op een gegeven moment komen we over de kam van een heuvel bij de achterkant van een restaurant aan. De eigenaresse is aan de achterzijde van haar restaurant bezig en maakt heel duidelijk dat ze niet wil dat naakte mensen over het pad van haar land lopen. “Ik moet immers aan de kinderen en klanten denken.” We hangen wat rond ons middel en lopen snel voorbij. Verderop komen we op een pad tussen de bomen en gaat de kleding weer af. Het pad windt rond de heuvel, nu met open uitzicht, en we houden even halt voor een picknick. De meesten hebben een simpel lunchpakket gemaakt, maar een Nieuw-Zeelander en een Nederlander hebben zelfs een gaspitje en pannetje mee om hun instant maaltijd op te warmen en koffie en thee te zetten!
Terwijl we picknicken passeert een aantal andere groepen wandelaars van verschillend aantal en leeftijd. Allen worden begroet met een vrolijk refrein van ‘Gruss Gott’, ‘Hallo’, ‘Buon Giorno’ en ‘Bonjour’. Niemand voelt zich ongemakkelijk en een Iers gezin met jonge kinderen stopt zelfs voor een praatje. Gilles pakt zijn videocamera erbij en interviewt hen over hun reactie op de onverwachte ontmoeting van deze naakte groep. Het verhaal is steeds het zelfde: "Wat is het probleem Waarom vraag je dat?”
Aan het eind van de middag komen wij bij een restaurant aan met een heel andere aanpak. De gedachte aan koud bier, ijs en/of frisdrank is zo groot, dat we allemaal onze minimale kleding weer hebben aangetrokken en op het terras gaan zitten. Jerome, de onstuitbare als altijd, stelt voor, om de ober te vertellen, dat we een naakte wandelgroep zijn en er bezwaar is als wij naakt op het terras gaan zitten. Richard is lichtelijk geamuseerd door de gedachte, maar geeft het (zij het met enige aarzeling) een kans. De ober is nog verbaasder natuurlijk, maar reageert spontaan dat hij er geen probleem mee heeft, maar niet zeker is over een aantal gasten. Nu aangemoedigd, benadert Richard de andere tafels om uitleg te geven en aan ieder te vragen of ze er mee instemmen als we strippen. Een brede glimlach als reactie, gevolgd door "Helemaal niet! Waarom vraag je me dat? Ik ben slechts een klant!"
Zo simpel is het! Even later geniet de hele groep bloot van de inmiddels gebrachte consumpties en de zon op het terras, met het schitterende uitzicht over de bergen om ons heen. We blijven lang hangen en rekenen uiteindelijk af. Dan komt een vrouw - waarschijnlijk de moeder van de ober/eigenaar - met haar camera naar buiten. Ze wil een foto van onze groep op haar terras voordat we vertrekken. De foto wordt genomen. Wil ze niet ook graag een foto van haarzelf staande voor onze groep? Met veel gelach aanvaart ze het aanbod.
Het is tijd om aan de afdaling te beginnen. We gaan over een ander pad omlaag over een zachte heuvelrug met af en toe dennen. Soms is er een tapijt van dennennaalden, soms open gebieden van gele bloemen. De windstilte en de zachte avondzon op onze rug geeft ons een goed gevoel. Na de Indonesische rijsttafel is iedereen bekaf.
Op donderdag dag, de laatste dag voor mij, beginnen we de wandeling in een schitterende kloof. Het laatste deel voert over militair terrein, maar volgens de geplaatste informatie kunnen wij er gewoon door, mits wij op de paden blijven. Dan komen we opeens een militaire wachtpost tegen: er zijn blijkbaar schietoefeningen aan de gang. Wij moeten wachten, maar er is nog niet bekend hoe lang. Er staat ook al een groepje mountainbikers te wachten. Na de telefonische melding van de wachtpost, dat er een FKK-groep wacht, komt er snel een auto om ons over het terrein te begeleiden. Wij lopen op ons gemak verder. Voorbij de laatste wachtpost vragen wij of we iets verderop mogen picknicken. Dat mag.
Liggend in het gras langs de weg worden wij ineens omsingeld door politieauto"s van de Bundeswehr. Een oefening blijkt later. Wel worden wij verzocht ons vanaf hier aan te kleden. Waarom? Omdat wij spoedig weer langs de ‘bewoonde wereld’ zullen komen. Wat wij verder in de bergen doen, maakt zelfs de Bundeswehr niets uit…
■ De videofilm zal binnenkort te zien zijn op [url= http://www.vivrenu.com ]www.vivrenu.com
■ Zie voor een Engelstalig verslag: [url= http://www.naktiv.net ]www.naktiv.net
[color]Si quelqu"un pouvait traduire, ce serait formidable :).
Ce message a été écrit par : jfreeman.
[color]NACKTWANDERN : TEXTILFREE IN DEN BERGEN
Source : http://kurier.at/nachrichten/4063262.php
Letztes Update am 23.07.2011, 18:09
Randonue : Sans habits dans les montagnes
Almfriede: Die Kühe stören die Nackten nicht, die Nackten nicht die Kühe
Der KURIER ließ alle Hüllen fallen und begleitete eine Gruppe Nacktwanderer im Salzburger Pinzgau.
Der Kurier a laissé tomber le voile et a accompagné un groupe de randonueurs dans le Pinzgau salzbourgeois.
Ein wenig peinlich ist das schon. Ich wühle nervös im Rucksack, ziehe kurz die Hose hinunter, und sofort wieder hoch. Muss das wirklich sein? So heiß ist es heute doch gar nicht, ich könnte mich verkühlen. Aber es gibt kein Zurück. Also ziehe ich die Hose erneut hinunter, und die Unterhose gleich mit. Als ich fertig bin, stehen alle um mich herum schon längst ohne Kleidung da.
Bon, c’est quand même un peu dur. Je fouille nerveusement dans mon sac, baisse brièvement mon pantalon, pour le remonter aussitôt. Mais qu’est-ce que je suis bien venu faire ici ? Après tout, il ne fait pas si chaud, je pourrais attraper un refroidissement. Mais le point de non-retour est déjà dépassé. Alors je baisse à nouveau mon pantalon, et la culotte dans la foulée. Une fois prêt, les autres sont déjà tous dévêtus depuis longtemps.
Die Nacktwanderer haben für eine Woche in Leogang im Salzburger Pinzgau Quartier bezogen. Um die Berge zu erwandern, wie Gott sie schuf. Berge wie Wanderer, wohlgemerkt. Schuhe haben trotzdem alle an, und einen Rucksack am Buckel. Mehr Stoff freilich nicht. Wir gehen heute auf den Asitz, einen nicht allzu hohen Grasberg. Zwei Dutzend Teilnehmer aus sieben Ländern, die Jüngsten Ende 30, die Ältesten haben die 80 schon deutlich überschritten. Die meisten Wanderer sind Männer. Zwei Frauen sind nackt dabei.
Les randonueurs ont établi leurs quartiers pour une semaine à Leogang, dans le Pinzgau salzbourgeois. Pour sillonner les montagnes ainsi que Dieu les a faits. Les montagnes autant que les marcheurs, d’ailleurs. Ils portent tout de même tous des chaussures, et un sac au dos. Côté tissus, ce sera tout. Nous montons aujourd’hui sur l’Asitz, une montagne à vaches pas trop élevée. Deux douzaines de participants, venant de sept pays ; les plus jeunes encore juste trentenaires, les plus âgés ont clairement passé le cap des 80. Des hommes, pour la plupart, et deux femmes qui les accompagnent dans leur nudité.
"Freiheit und Frieden"
« Liberté et Paix »
"Warum nackt", frage ich, und die Frage wurde natürlich erwartet: Gewand hindert doch nur am direkten Kontakt mit Wind, Sonne und Temperatur. "Nackt, da reibt nichts. Kleidung ist doch nur unbequem", sagt Bernard, der Engländer. Und Kathrine aus Frankreich ergänzt: "Es ist wie Nacktschwimmen. Viel schöner und angenehmer als mit Badeanzug. Wenn man es einmal probiert hat, findet man Kleidung künstlich." Es sei doch ein gutes Gefühl, nicht ins Hemd zu schwitzen. Und Paul meint philosophisch: "Es ist die Verbindung von Körper und Natur. Das Gefühl der Freiheit und des Friedens."
Ma question « pourquoi nus ? » est déjà attendue : le vêtement ne fait qu’empêcher le contact direct avec le vent, le soleil et la température. « Nu, il n’y a rien qui frotte. C’est juste inconfortable d’être habillé » dit Bernard, l’Anglais. Et Kathrine d’ajouter : « c’est comme pour se baigner : c’est bien plus beau et agréable nu qu’avec une tenue de bain. Une fois qu’on a essayé, on trouve les vêtements artificiels ». En plus c’est bien agréable de ne pas transpirer dans sa chemise. Et Paul, philosophe : « C’est une relation entre le corps et la nature. Un sentiment de liberté et de paix ».
Frieden? "Aber die Stechmücken", werfe ich ein. Die Brennnesseln und die Disteln. Die Sonne, wenn sie gnadenlos vom Himmel brennt. Und der tückische Elektrozaun am Weiderand, den ich eben so vorsichtig überwunden habe. "Man nimmt die Umgebung gleich viel intensiver wahr", lacht Chris und verweist auf Sonnencreme und Insektenspray. Und wenn es kalt wird? "Dann gehen wir einfach schneller", meint Bernard - und schiebt ein pragmatisches "Oder wir ziehen uns an" nach. "Man muss das praktisch sehen." Kleidung, das ist Schutz vor Wind und Wetter, ansonsten nur unpraktisches Accessoire.
De paix ? « Et les moustiques » rétorqué-je. Les orties et les chardons. Le soleil ardent qui brûle sans pitié. Et la coquine de clôture électrifiée, en bordure du pâturage, que j’ai réussi à franchir au prix de mille et une précautions. « Justement, on est dans une relation bien plus intense avec l’environnement » rigole Chris, en me tendant un tube de crème de protection solaire et un vaporisateur de produit contre les insectes. Et s’il se met à faire froid ? « Ben, tout simplement, on marche un peu plus vite » répond Bernard – avant de lâcher, pragmatique, « ou, alors, on se rhabille. Il faut garder le sens des réalités, les vêtements servent à se protéger du vent et du mauvais temps, le reste du temps ce ne sont que des accessoires mal pratiques ».
Vorausschauend
Prévoyants
Es ist eine seltsame Gruppe, die da langsam den Berg hochsteigt. Die Haut der Wanderer schimmert braun bis bronzen, nur die helle Journalistenbrust sticht ein wenig heraus. "Für mich ist es auch die Freiheit von der sexuellen Dimension eines nackten Körpers", ergänzt Gianni aus Genua. "Das ist ein wenig wie in der Sauna. Da regt ein nackter Frauenkörper normal auch nicht die Phantasie an."
C’est un bien étrange groupe, qui gravit lentement la montagne. La peau des promeneurs a des reflets entre le brun et le bronze, seule la poitrine claire du journaliste détonne un peu. «Pour moi il y a aussi la liberté par rapport à la dimension sexuelle d’un corps nu » ajoute Gianni, qui vient de Gènes. « C’est un peu comme au sauna où, tout à fait normalement, le corps d’une femme nue ne met pas l’imagination en folie.
Jerome, der Belgier, drückt mir einen Prospekt in die Hand, der über Nacktaktivitäten in seiner Heimat informiert. "Ich war als Kind schon gerne nackt", erklärt er. "Das war für mich ein Bedürfnis. Ich habe mich ohne Kleider schon immer besser gefühlt." Bei ihm geht das Nacktsein weit über das Wandern hinaus. Jerome fährt nackt Rad - und zieht sich in seiner Heimat auch gerne in Bars und Discotheken aus - vorausgesetzt niemand stößt sich daran. "Nur mein Arbeitgeber, eine Bank, hat mir das Nacktsein am Arbeitsplatz verboten."
Jérome, le Belge, me met dans la main un prospectus d’information sur les activités que l’on peut pratiquer nu dans son pays. « Enfant, j’aimais être nu » déclare-t-il. « C’était un besoin pour moi. Je me suis toujours senti mieux sans vêtements ». Pour lui, la nudité ne se limite pas à la marche. Il fait du vélo, nu, et se dévêt volontiers dans les bars et les discothèques de son pays, à condition que personne ne s’y oppose. « Seul mon employeur, une banque, m’a interdit la nudité au travail ».
Ich bin eindeutig an Verrückte geraten, denke ich zu Beginn. Und muss mein Urteil doch rasch revidieren. Die Leute sind unerwartet offen, haben ganz normal Familien (die die Liebe zum Nacktwandern allerdings nicht immer teilen) und arbeiten meist in gehoben Berufen. Programmierer, Anwälte, Manager, Ingenieure. Und sie sind keineswegs unterwegs, um sich zu zeigen. "Wir wollen auch nicht, dass man uns anstarrt", betont Gianni. "Aber die Leute sollen sich durchaus an unseren Anblick gewöhnen." Ausgegrenzt werden "Textile nicht. "Wir haben kein Problem, wenn Bekleidete mitgehen", sagt Richard aus München, der die Wanderwoche organisiert hat. "Oder sich jemand nur für eine Stunde auszieht."
De toute évidence, je suis tombée dans une bande de fous, me dis-je d’abord. Mais je dois bien vite réviser mon jugement. Mes compagnons sont d’une ouverture d’esprit inattendue, ils ont des familles tout à fait normales (qui, toutefois, ne partagent pas toujours ce plaisir de la randonue) et exercent pour la plupart des professions de haut niveau : programmeurs avocats, ingénieurs. Et ce n’est en aucun cas pour se montrer qu’ils vont marcher. Gianni insiste : « Nous ne voulons pas qu’on nous regarde comme des phénomènes. Mais le fait de nous voir ainsi devrait devenir tout à fait habituel ». Les « textiles » ne sont pas exclus. « Cà ne nous pose aucun problème que des personnes habillées se joignent à nous » dit Richard, de Munich, qui a organisé cette semaine de randonnée. « Ou si quelqu’un ne se déshabille que pour une heure ».
Im Schutz der Gruppe fällt es gar nicht so schwer, ohne Hüllen unterwegs zu sein. Tatsächlich vergesse ich irgendwann selbst fast, dass ich nackt den Berg hoch marschiere. Zumindest bis uns zum ersten Mal andere Wanderer begegnen. Vorausschauend fahren, lehrt die Fahrschule, vorausschauend gehen, das Nacktwandern. Von weitem taxiere ich, wer mir entgegenkommt. Man war ja bereits öfter in der Gegend - und hat schon an den unmöglichsten Orten Bekannte getroffen.
Protégée par le groupe, il n’est pas du tout difficile de marcher nue. J’en oublie même que c’est sans voile aucun que je gravis la montagne. Du moins jusqu’à la première rencontre avec d’autres marcheurs. Conduire, c’est anticiper, apprend-t-on à l’auto-école ; regarder loin devant pour anticiper, c’est ce qu’on apprend en randonue. J’observe de loin quiconque vient à notre rencontre. L’expérience montre que l’on peut rencontrer des connaissances dans les endroits les plus improbables.
Gemischte Reaktionen
Réactions diverses
Doch so schlimm ist es gar nicht. Ein Mountainbiker grinst breit, als er an der Gruppe vorbei rattert. Ein Wanderer staut stur gerade aus, und meidet Blickkontakt, ein Autolenker zückt seine Kamera. Ich ziehe den Schreibblock über mein Becken. "Die übliche Reaktion ist Überraschung", erklärt Chris. "Dass sich wer beschwert, passiert so gut wie nicht." Manche lächeln, grüßen, witzeln. "Mich stört das gar nicht, meint eine bekleidete Wanderin aus Deutschland. "Wir waren früher auch viel FKK, aber nur am Strand. "Es gibt nur zu wenig Frauen hier", beklagt sich ihr Mann und grinst.
Mais çà ne se passe pas si mal que çà. Un vététiste ricane [rigole ?] en croisant le groupe dans un grand bruit. Un promeneur regarde fixement devant lui, évitant tout contact visuel, un automobiliste dégaine sa caméra. Je place mon bloc-notes devant mon pubis. « La réaction habituelle est de surprise » explique Chris. « Il n’arrive pratiquement jamais que quelqu’un se plaigne ». La plupart des gens sourient, saluent ou plaisantent. « Cà ne me dérange pas » dit une marcheuse allemande. « Auparavant, nous avons beaucoup pratiqué le naturisme officiel, mais seulement à la plage ». Son mari se plaint en riant: « il n’y a pas assez de femmes dans votre groupe ».
Ganz so reibungslos verlaufen die Kontakte mit den Textilen aber nicht immer. "FKK, go away", hat eine Kellnerin die Nacktwanderer am Vortrag von einem Berggasthof verscheucht. Und auch heute hat ein Anruf Mitarbeiter der Bergbahnen aufgeschreckt. Ein Pick-Up-Truck hält, drei Männer steigen aus und fordern forsch zum Anlegen der Kleider auf. Nach der nächsten Kurve kommt der Spielplatz bei der Seilbahnstation, an diesem Tag sind viele Familien mit Kindern am Berg. "Dort will ich niemanden nackt sehen", verlangt der Bergbahner und sein Kollege meint. "Ich habe das nicht geglaubt, wie wir angerufen worden sind. Seit 23 Jahren arbeite ich hier und habe so etwas noch nicht gesehen."
Mais les contacts avec les textiles ne sont pas toujours aussi harmonieux. « Nudistes, fichez le camp» lit-on sur une pancarte devant une auberge. Et aujourd’hui même, un employé des remontées mécaniques a eu une frayeur : trois hommes descendent d’une voiture et réclament sur un ton autoritaire un endroit où ils peuvent déposer leurs habits. A quelques pas se trouve une place de jeux pour les enfants, très fréquentée ce jour là. « Je ne veux personne tout nu là bas » exige l’employé ; et son collègue de commenter : « en 23 ans de travail ici, je n’ai encore jamais vu une telle attitude ».
Bei den Naturisten gilt eine ungeschriebene, allerdings unterschiedlich streng ausgelegte Regel: "Auf Asphalt, in Gasthöfen, in Ortschaften, oder wo besonders viele Leute unterwegs sind, ziehen wir unsere Kleider an", betont Richard. Einige in der Gruppe murren trotzdem, ziehen sich aber Hemd und Hose an. "We are dressed, we don"t feel good now", meint ein Teilnehmer spöttisch. Und als der Spielplatz wieder aus dem Blickfeld verschwindet, fallen sofort wieder die Hüllen.
Une règle non écrite, et diversement appliquée, vaut parmi les naturistes : « sur les routes asphaltées, dans les établissements publics, dans les localités ou là où il y a beaucoup de monde, on se rhabille » précise Richard. Quelques uns dans le groupe grognent, mais se couvrent tout de même. « On ne se sent pas bien, habillés » se plaint un participant sur un ton railleur. Sitôt hors de vue de la place de jeux, on se dénude à nouveau.
"Es ist immer das gleiche", erklärt Bernard. "Wann immer sich wer am Nackten stört, kommt als Argument sofort die Kinder. Aber wer weiß denn, ob es die Kinder tatsächlich stört." Paul sieht das genauso: "Unsere Gesellschaft bringt den Kindern bei, sich zu schämen, wenn sie nackt sind. Das ist falsch."
« C’est toujours la même chose » explique Bernard. « Quand quelqu’un est gêné par la nudité, l’argument des enfants est immédiatement invoqué. Mais est-on vraiment sûr que cela dérange réellement les enfants ». Paul est du même avis : « Notre société amène les enfants à avoir honte d’être nus. C’est faux ».
Wie groß der Kreis der Nacktwanderer in Europa ist, wei
ß hier übrigens keiner. Chris schätzt ihn auf mehrere hunderte Leute. Untersuchungen zufolge haben zehn Prozent der Bevölkerung eine Affinität zum FKK, doch nur ein Teil davon greift nackig zum Wanderstock. "Die Dunkelziffer ist hoch", glaubt Chris. Und berichtet von unerwartet unkomplizierten Begegnungen mit Bekleideten. In einem zweiten Berggasthof durfte die Gruppe am Vortag dann problemlos auf den Bänken Platz nehmen. Der Herr des Hauses bat die Nackten gleich auf ein gemeinsames Foto. Dafür ausziehen wollte er sich allerdings nicht.
Aucun des participants ne sait combien de randonueurs il peut y avoir en Europe. Chris évalue ce nombre à plusieurs centaines. Des études affirment que 10 pour cent de la population a une certaine affinité avec le naturisme. Mais seule une partie de ceux-ci pratiquent la randonue. « Nombreux sont ceux qui pratiquent dans l’ombre » pense Chris. Tout en évoquant des rencontres, avec des promeneurs habillés, qui se sont étonnamment bien passées. La veille, le groupe avait pu prendre place sans problèmes sur les bancs d’une auberge. Le patron leur avait même demandé une photo de groupe. Toutefois sans se dévêtir lui-même.
Avec l"aimable traduction de Blaise, alias LeChat
Question à 1 € : Quels mots, nos amis Jim et Gilles, cachent-ils avec malice ? Et pourquoi ?.
Ce message a été écrit par : jfreeman.
Est ce qu"on pourrait avoir plus de détails sur l"entrevue avec la police ?
Le pourquoi du comment ? Quelqu"un les avaient appelé ? Qu"est ce qu"ils voulaient ? Et qu"est ce qui s"est dit ?
Etaient ils au courant pour la législation ?
Amicalement,
Bruno.
Ce message a été écrit par : bsaurez.
Est ce qu"on pourrait avoir plus de détails sur l"entrevue avec la police ?
Le pourquoi du comment ? Quelqu"un les avaient appelé ? Qu"est ce qu"ils voulaient ?
Et qu"est ce qui s"est dit ? Etaient ils au courant pour la législation ?
Amicalement,
Bruno
En espérant que j"ai bien tout compris, je vais essayer de t"en faire un petit résumé chronologique :
1° Nous devions traverser une zone militaire sensible (c"est autorisé sauf pendant les exercices militaires).
2° Effectivement, en limite du camp, nous nous sommes rendu compte qu"il y avait des manœuvres.
3° Une sentinelle, en nous voyant, a prévenu son supérieur.
4° Celui-ci, n"en croyant pas ses oreilles, nous a demandé de marcher jusqu"à lui.
5° En nous apercevant, nous avons pu voir qu"il était "mort de rire" au volant de sa jeep.
6° Ils nous a donc laissé circuler jusqu"à une clairière où nous avons pu goûter malgré le crépitement de la mitraille.
7° Je suppose, entre temps, qu"un autre gradé moins enjoué, a dû prévenir les policiers.
8° A l"arrivée des véhicules de police, Robert, notre jeune motard allemand, est allé parlementer, d"une façon très courtoise, avec l"officier de police. Celui-ci nous à confirmer que la simple nudité n"était pas punissable en Autriche. Toutefois, il a affirmé que traverser un champ de bataille, sans autorisation, est dangereux et répréhensible.
9° Sauf que c"était bien les militaires qui, par curiosité, nous y avaient fait entrer.
10° L"officier a donc acquiescé mais nous a tout de même demandé de nous rhabiller car nous arrivions en ville.
Bref, cela m"a un peu rappelé la lecture du Candide de Voltaire, lorsque j"étais au lycée.
Ce message a été écrit par : jfreeman.
Laisser une réponse